Je kent ze wel, die mensen die vinden dat ze geen privacy nodig hebben, omdat ze toch geen geheimen hebben. Maar als je vraagt of je een foto van ze mag maken in hun blootje en die dan aan de hele straat uitdelen dan is dat toch anders. Dat zijn ook de mensen die thuis wel gordijnen voor de ramen hebben hangen.
Eigenlijk hebben deze mensen ergens wel gelijk, maar ze drukken zich wat ongelukkig uit. Privacy is een complex begrip, een samenstel van begrippen, definities en gevoelens die op allerlei manieren met elkaar verbonden zijn. Daarom is er eigenlijk nog geen goede beschrijving van opgesteld: het is met privacy steeds afhankelijk van de situatie.
In 1890 kwamen Samuel Warren en Louis Brandeis al tot de conclusie dat privacy iets ongrijpbaars is, dat ongeveer viel te omschrijven als "The right to be let alone".
Bij de meeste discussies waar privacy onderwerp van gesprek is wordt vaak langs elkaar heen gesproken. Door te focussen op de aan privacy gerelateerde problemen is het mogelijk ze te bespreken in plaats van te vermijden of te vereenvoudigen. Uiteindelijk blijkt dan dat het argument "Ik heb niets te verbergen" geen geheimen heeft.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Er wordt inderdaad veel te gemakkelijk gezegd: ze mogen alles van me weten. Op het moment dat er concreet om hele persoonlijke informatie wordt gevraagd, haken deze mensen wél af. Als zij deze uitspraak doen, menen zij niet echt wat zij zeggen. Verder verschilt het enorm per situatie en ook nog eens in de tijd. Tenslotte speelt heel sterk mee dat in deze tijd er bijna oneindig veel mogelijkheden zijn om inbreuk op iemands privacy te maken. Maar daarom moeten wij het vooral niet doen.
Een reactie posten